Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Επίκουρος:Θέλεις να είσαι ευτυχισμένος;Η ευτυχία σου εξαρτάται μόνο από εσένα!

   -Θέλεις να είσαι ευτυχισμένος; Φυσικά και θέλεις! Τότε τι σε εμποδίζει; Η ευτυχία σου εξαρτάται μόνο από εσένα. Αυτό υποστήριζε ο Επίκουρος, ένας από τους πιο παρεξηγημένους Έλληνες φιλοσόφους. Το βασικό εμπόδιο για...την ευτυχία έλεγε ότι είναι το άγχος.

Το λεξικό μας λέει ότι άγχος είναι η συναισθηματική κατάσταση που χαρακτηρίζεται κυρίως από έντονη συνεχή δυσφορία και οφείλεται σε φόβο ή ανησυχία για κάτι. Η λέξη προέρχεται από το αρχαίο ἄγχω που σημαίνει στραγγαλίζω, πνίγω (ότι δηλαδή κάνει το άγχος στην ευτυχία.)
Η φιλοσοφία του Επίκουρου βασιζόταν σε τέσσερις βασικές αλήθειες. Ονομάζεται και "θεραπεία με τα τέσσερα μέρη", ένα γιατρικό για την επιδημική ασθένεια του ανθρώπινου άγχους: "δεν υπάρχουν θεϊκά πλάσματα που μας απειλούν· δεν υπάρχει μετά θάνατο ζωή· αυτό που χρειαζόμαστε είναι εύκολο να το αποκτήσουμε· αυτό που μας κάνει να υποφέρουμε είναι εύκολο να το υπομείνουμε." όπως μας λέει και ο μεταγενέστερος επικουρικός Φιλόδημος στο απόσπασμα του ποιήματος που παρέθεσα στην αρχή της ανάρτησης. Ας δούμε αυτά τα τέσσερα μέρη λίγο πιο αναλυτικά:
"Μην φοβάσαι το Θεό"
Οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται σε μια κατάσταση σύγχυσης σχετικά με τους θεούς αφού πιστεύουν ότι διαρκώς ασχολούνται με το τι κάνουν οι άνθρωποι και ξοδεύουν όλο το χρόνο και την ενέργεια τους για να τιμωρήσουν τους θνητούς εχθρούς τους και να βοηθήσουν τους πιστούς τους. Αυτό είναι αντίθετο καταρχήν με την ελευθερία του
ανθρώπου (ντετερμινισμός). Επίσης δεν συμβαδίζει με την ιδέα της θεότητας να υπάρχουν θεοί οι οποίοι ανησυχούν και οι οποίοι καταβάλλουν δυνάμεις για να κάνουν κάτι. Ταιριάζει περισσότερο σε αυτούς να βρίσκονται σε μια κατάσταση ευτυχίας, χωρίς άγχη, ανησυχίες και ανάγκες να ζουν μια ζηλευτή ζωή. Έτσι για τους Επικουρικούς αποτελούν τα πρότυπα στα οποία προσπαθούν να μοιάσουν μέσα στα όρια της ανθρώπινης φύσης. Ο Επίκουρος έλεγε: "Είμαι έτοιμος να συναγωνιστώ τον Δία σε ευτυχία όσο έχω ψωμί και νερό."
Φυσικά μια τέτοια άποψη έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με κάθε θρησκεία αφού της αφαιρεί κάθε δύναμη επιβολής
πάνω στις μάζες αφού δείχνει ότι δεν είναι θεόσταλτη. Δεν είναι να απορεί κανείς ότι η άποψη του πολεμήθηκε απ' όλες τις θρησκείες και η προπαγάνδα που στήθηκε τον παρουσίαζε ως άθεο.

"Μην ανησυχείς για το θάνατο"
Ίσως από τις πιο γνωστές ιδέες του. "Μην φοβάστε", έλεγε, "το θάνατο, γιατί όταν υπάρχουμε δεν είναι ο θάνατος παρόν και όταν είναι παρόν δεν υπάρχουμε εμείς". Προκαλεί σύγχυση το να ανησυχείς για την θνητότητά σου και είναι αχαριστία να απεχθάνεσαι τα όρια της ζωής.

"Ό,τι είναι καλό είναι εύκολο να το αποκτήσεις"
Οι βασικές μας ανάγκες είναι λίγες και εύκολες να αποκτηθούν: φαγητό, νερό, στέγη και ασφάλεια από τους εχθρούς μας. Δεν χρειάζονται για να αποκτηθούν πολύ προσπάθεια ή πολλά χρήματα. Όλες οι άλλες ανάγκες είναι επίπλαστες και απαιτούν κόπο και χρήμα για να αποκτηθούν. Αν μάλιστα καταφέρουμε και τις αποκτήσουμε μας στερούν την ελευθερία γιατί απαιτούν ακόμα περισσότερο κόπο και χρήμα για να τις κρατήσουμε δημιουργώντας φυσικά περισσότερο άγχος. Και ενώ τα σώματα μας χρειάζονται όλα τα παραπάνω, το μόνο που χρειάζονται οι ψυχές μας είναι να είναι πεπεισμένες ότι τα σώματα μας θα πάρουν όλα αυτά που χρειάζονται.

Σώμα ικανοποιημένο και ψυχή σίγουρη μας κάνουν χαρούμενους και αυτό είναι το κλειδί για την ευτυχία. Η Επικούρεια φιλοσοφία μας βοηθάει να καταλάβουμε πόσο λίγα χρειαζόμαστε, να είμαστε ευτυχισμένοι που τα κατέχουμε και να έχουμε την σιγουριά ότι θα συνεχίσουμε να τα κατέχουμε. Από την άλλη δεν υπάρχει λόγος να μην χαιρόμαστε τις εκάστοτε πολυτέλειες αν τύχει να είναι εύκολα προσβάσιμες. Δεν υπάρχει κάτι κακό στην πολυτέλεια αυτή καθ' αυτή, αλλά κάθε εξάρτηση από αυτή είναι επιζήμια για την ευτυχία μας, όπως και κάθε επιθυμία για άχρηστα πράγματα.

"Ό,τι είναι τρομερό είναι εύκολο να το υπομείνεις"
Αυτή η διδασκαλία είναι ίσως η πιο δύσκολη να αποδεχτούμε. Η αρρώστια και ο πόνος δεν είναι ευχάριστα σε κανένα αλλά η φύση μας έχει κάνει έτσι ώστε να μην υποφέρουμε πολύ από αυτά. Η αρρώστια για παράδειγμα είναι είτε σύντομη, είτε χρόνια και είτε μέτρια ή βαριά, αλλά χρόνια και βαριά είναι εξαιρετικά σπάνιο· έτσι δεν χρειάζεται να ανησυχούμε με την προοπτική ότι θα υποφέρουμε.
Αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία στη φιλοσοφία του Επίκουρου είναι η πεποίθηση ότι δεν ερχόμαστε στη γη δεμένοι με σχοινιά. Δεν είμαστε οι μαριονέτες ενός δημιουργού· δεν υπάρχει κάποιο σενάριο που πρέπει να ακολουθήσουμε ή από το οποίο περιοριζόμαστε. Από εμάς εξαρτάται να ανακαλύψουμε τους περιορισμούς που μας θέτει η ίδια η φύση μας. Όταν το κάνουμε αυτό βρίσκουμε κάτι ευχάριστο: η ζωή είναι ελεύθερη, η ζωή είναι καλή, η ευτυχία είναι πιθανή και μπορούμε να χαρούμε την ευτυχία των θεών αντί να ταπεινώνουμε τους εαυτούς μας στις λάθος ιδέες μας γι' αυτούς.
Όταν λέμε ότι η ζωή είναι ελεύθερη δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε ηθικούς περιορισμούς. Είναι λάθος πρακτική να κλέψουμε τους φίλους μας ή να επιτεθούμε σε αγνώστους. Γιατί; Όχι επειδή είπε ο Θεός ότι αυτά είναι ανήθικα, αλλά επειδή είναι ηλίθιο να κάνουμε οτιδήποτε θα μας προκαλέσει ανησυχία. Οι φίλοι και η φιλοσοφία είναι τα δύο μέσα που έχουμε στη διάθεση μας για να μας βοηθήσουν να ζήσουμε τις ζωές μας με σιγουριά και χωρίς άγχος.


"Μην φοβάσαι το Θεό,
Μην ανησυχείς για το θάνατο·
Ό,τι είναι καλό είναι εύκολο να το αποκτήσεις, και
Ό,τι είναι τρομερό είναι εύκολο να το υπομείνεις."
- Φιλόδημος(Herculaneum Papyrus 1005, 4.9-14) 

ΠΗΓΗ:http://anti-ntp.blogspot.com/

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

ΜΗΔΕΙΣ ΑΓΕΩΜΕΤΡΗΤΟΣ ΕΙΣΙΤΩ.





ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟ PLAY ΚΑΙ ΜΕΤΑ
ΤΟ ΕΙΚΟΝΙΔΙΟ ΔΕΞΙΑ ΑΠΟ ΤΟ MENU ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΟΘΟΝΗ.

ΠΗΓΗ: Γ.ΜΑΤΣΑΡΙΔΗΣ.ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΟΣ,M.Sc.
επιμέλεια_ ΑΝΘΡΩΠΟΣ & ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Η ανάπτυξη του αθλητισμού στην αρχαία Ελλάδα

Αγώνες που τελούνταν στην Ολυμπία κατά την αρχαιότητα και μέχρι τον 4ο αι. Οι Ολυμπιακοί αγώνες υπήρξαν η λαμπρότερη έκφραση της ενότητας της ελληνικής φυλής, στιγμή ειρηνικής δημιουργίας και ευγενικής άμιλλας, μήνυμα πανελλήνιας ενότητας μέσα σε καιρούς εμφύλιων συγκρούσεων και διαμαχών, η αφύπνιση της συνείδησης του ενιαίου της γλώσσας, των ηθών, των εθίμων, του πολιτισμού, της λατρείας και των ιδανικών των Ελλήνων.
Στην Ολυμπιάδα του 476 π.Χ. ο νικητής της Σαλαμίνας εισέρχεται στο Στάδιο μέσα σε παραλήρημα ενθουσιασμού και επευφημιών. Στο άγαλμα του Δία, αφιέρωμα για τη νίκη στις Πλαταιές, χαράσσονται τα ονόματα όλων των ελληνικών πόλεων που πολέμησαν τον κοινό εχθρό, τους Πέρσες.
Στην Ολυμπιάδα του 324 π.Χ. ο Μ. Αλέξανδρος ανακοινώνει μέσω του Νικάνορα τη γενική αμνηστία σ’ όλους τους εξόριστους. Ο Γοργίας, ο Λυσίας και ο Ισοκράτης εκφωνούν πύρινους λόγους για την ανάγκη της εθνικής ενότητας των Ελλήνων. Μεγάλοι καλλιτέχνες βάζουν τη σφραγίδα τους στα κτίρια και στα αγάλματα του Ιερού. Φιλόσοφοι, σοφιστές, ρήτορες, πολιτικοί, ιστορικοί και ποιητές συναρπάζουν το συγκεντρωμένο πλήθος. Ο Θαλής πεθαίνει τη στιγμή που παρακολουθεί τους αγώνες στο Στάδιο. Ο Ηρόδοτος από τον οπισθόδομο του ναού του Δία διαβάζει τις Ιστορίες του. Οι αθλητές των Ολυμπιακών αγώνων εμπνέουν το Σιμωνίδη, το Βακχυλίδη και τον Πίνδαρο. Είναι οι ευγενικοί αθλητές από κάθε γωνιά του ελληνισμού, που ταξιδεύουν μέρες για να διεκδικήσουν στην Ολυμπία τον κότινο της ιερής ελιάς, την ύψιστη τιμή του Ολυμπιονίκη, που είναι την ίδια στιγμή τιμή για τη ιδιαίτερη πατρίδα του.

Αγώνες γίνονται στην Ολυμπία πολύ πριν το 776 π.Χ. που θεωρείται η αρχή τους. Οι ρίζες τους καλύπτονται από τα πέπλα του μύθου. Η παράδοση αναφέρει ως μοναδικό αγώνισμα στα παλιά χρόνια την αρματοδρομία. Στα ταραγμένα χρόνια της παρακμής του Μυκηναϊκού κόσμου, της μετακίνησης και της καθόδου νέων ελληνικών φύλων και της σύγκρουσης ανάμεσα στον παλιό και τον καινούργιο κόσμο, οι αγώνες λησμονήθηκαν. Μέχρι που γύρω στα 776 π.Χ. ο βασιλιάς των Ηλείων Ίφιτος τους αναδιοργανώνει μετά από συμφωνία με την Πίσα και τη Σπάρτη για την καθιέρωση της ιερής εκεχειρίας. Η εκεχειρία διαρκούσε αρχικά ένα μήνα, αργότερα δύο μήνες και στο τέλος τρεις, για να μπορούν οι αθλητές και όλοι οι αντιπρόσωποι των πόλεων και επισκέπτες να ταξιδεύουν με ασφάλεια από τις μακρινές περιοχές. Οι πόλεμοι και οι εχθροπραξίες σταματούσαν προσωρινά και οι θανατικές ποινές αναστέλλονταν.

Την οργάνωση και εποπτεία των αγώνων είχαν για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα οι Ηλείοι Ελλανοδίκες, που με τις πορφυρές τους ενδυμασίες θύμιζαν τη βασιλική καταγωγή του θεσμού. Στην αρχή ήταν δύο, αργότερα δέκα και δώδεκα, για να σταθεροποιηθούν από το 348 π.Χ. σε δέκα. Εκλέγονταν με κλήρο από όλους τους Ηλείους και είχαν μεγάλες αρμοδιότητες. Μπορούσαν να αποκλείσουν αθλητές ή να τους τιμωρήσουν παραδειγματικά. Τα κυριότερα αδικήματα ήταν η μη έγκαιρη άφιξη, η ανυπακοή, η παραβίαση των κανόνων, η δωροδοκία. Για το τελευταίο επιβαλλόταν βαριά χρηματική ποινή τόσο στους αθλητές όσο και στις πόλεις τους. Μ’ αυτά τα χρήματα ιδρύθηκαν στην Ολυμπία τα χάλκινα αγάλματα του Δία, οι Ζάνες. Έφεση στις αποφάσεις των Ελλανοδικών γινόταν μόνο στη Βουλή των Ηλείων.
Δέκα μήνες πριν από τους αγώνες, οι Ελλανοδίκες κατοικούσαν στο λεγόμενο Ελλανοδικεώνα της Ήλιδας και διδάσκονταν τα καθήκοντά τους από τους νομοφύλακες. Εκεί παρακολουθούσαν και ασκήσεις των Ηλείων αθλητών. Οι Ελλανοδίκες κατάρτιζαν και τον κατάλογο των αθλητών, οι οποίοι έπρεπε να δηλώσουν συμμετοχή ένα χρόνο πριν από τους αγώνες.

Οι γιορτές και οι αγώνες γίνονταν κάθε πέμπτο χρόνο, στη 2η ή 3η πανσέληνο μετά τις θερινές τροπές του ήλιου, τον 8ο σεληνιακό μήνα των Ηλείων, δηλ. Ιούλιο-Αύγουστο. Οι θεατές παρακολουθούσαν ασκεπείς όλη τη μέρα και υπέφεραν πολύ από τον ήλιο. Αρχικά οι αγώνες διαρκούσαν μία μέρα, αργότερα με την προσθήκη νέων αγωνισμάτων αυξήθηκαν σε δύο και τρεις και σταθεροποιήθηκαν στις πέντε. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι στις πρώτες Ολυμπιάδες είχαν για μοναδικό αγώνισμα το δρόμο ενός σταδίου (192,28 μ). στη 14η Ολυμπιάδα (724 π.Χ.) προστέθηκε ο δίαυλος (δρόμος διπλού σταδίου), στη 15η (720 π.Χ.) ο δόλιχος (δρόμος αντοχής 24 σταδίων), στη 18η (708 π.Χ.) το πένταθλο (δρόμος σταδίου, άλμα, δίσκος, ακόντιο, πάλη) και η πάλη, στην 23η (688 π.Χ.) η πυγμή, στην 25η (680 π.Χ.) η αρματοδρομία τεθρίππων, στην 33η (648 π.Χ.) το παγκράτιο (συνδυασμός πυγμής και πάλης) και ιπποδρομία τέλειων κελήτων, στην 37η (632 π.Χ.) δρόμος και πάλη παίδων, στην 38η το 628 π.Χ. πένταθλο παίδων- καταργήθηκε αμέσως- , στην 41η (616 π.Χ.) η πυγμή παίδων, στην 65η (520 π.Χ.) ο οπλίτης δρόμος (δρόμος διαύλου αθλητών), στην 70η (500 π.Χ.) η απήνη, δηλαδή αρματοδρομία με συνωρίδες ημιόνων (οι συνωρίδες ήσαν δίιππα πολεμικά άρματα), στην 71η (496 π.Χ.) η κάλπη, δηλαδή ιπποδρομία φορβάδων- τα δύο τελευταία καταργήθηκαν το 444 π.Χ.- , στην 93η (408 π.Χ.) η αρματοδρομία συνωρίδων ίππων, στην 96η (396 π.Χ.) οι αγώνες κηρύκων και σαλπιγκτών, στην 99η (384 π.Χ.) η αρματοδρομία τεθρίππων με πώλους, στην 128η (268 π.Χ.) η αρματοδρομία συνωρίδων με πώλους, στην 131η (256 π.Χ.) η ιπποδρομία με πώλους και 145η το 200 π.Χ. το παγκράτιο παίδων.
Δικαίωμα συμμετοχής στους Ολυμπιακούς αγώνες είχε κάθε ελεύθερος Έλληνας. Ο έλεγχος της ελληνικής καταγωγής ήταν πολύ αυστηρός. Αποκλείονταν οι μη Έλληνες, οι δούλοι, οι γυναίκες, οι παραβάτες της ιερής εκεχειρίας (άτομα ή πόλεις), οι ιερόσυλοι, οι κατηγορούμενοι για κλοπή ή φόνο και οι Ελλανοδίκες. Στις μέρες των αγώνων απαγορεύονταν η είσοδος στις γυναίκες, με μοναδική εξαίρεση την ιέρεια της Δήμητρας Χαμύνη. Είναι γνωστό το επεισόδιο με την Καλλιπάτειρα, κόρη του Διαγόρα, που παραβίασε το νόμο και μπήκε στο Στάδιο μεταμφιεσμένη σε γυμναστή, για να παρασταθεί στον αθλητή γιό της. Της χαρίστηκε η ποινή, γιατί οι Διαγορίδες είχαν δώσει τρεις γενιές Ολυμπιονικών.
 -"Αρχόντισσα Ροδίτισσα, πώς μπήκες; Γυναίκες διώχνει μια συνήθεια αρχαία εδώθε". 
-"Έχω ένα ανίψι, τον Ευκλέα, τρία αδέρφια, γιο, πατέρα, Ολυμπιονίκες. Να με αφήσετε πρέπει, Ελλανοδίκες, και εγώ να καμαρώσω μες στα ωραία κορμιά, που για το αγρίλι του Ηρακλέα παλεύουν, θιαμαστές ψυχές αντρίκες. Με τες άλλες γυναίκες δεν είμαι όμοια· στον αιώνα το σόι μου θα φαντάζει με της αντριάς τ' αμάραντα προνόμια. Με μάλαμα γραμμένος το δοξάζει σ’ αστραφτερό κατεβατό μαρμάρου ύμνος χρυσός τ’ αθάνατου Πινδάρου."

Οι αθλητές έπρεπε να συμπληρώσουν δεκάμηνη άσκηση, πράγμα που το επιβεβαίωναν με όρκο. Τον τελευταίο μήνα γυμνάζονταν στην Ηλίδα, κάτω από την αυστηρή επίβλεψη τω Ελλανοδικών, που τους δίδασκαν τους κανονισμούς. Τους αθλητές συνόδευαν οι γυμναστές και, όσους ήταν πολύ νέοι, οι πατεράδες, και οι αδερφοί τους. Με την έναρξη της εκεχειρίας άρχιζε η προσέλευση στην Ολυμπία πιστών, αθλητών, προσωπικοτήτων, αντιπροσώπων των πόλεων, που συχνά πραγματοποιούσαν λαμπρές εκδηλώσεις, έδιναν πλούσια γεύματα και ανέθεταν πολύτιμα έργα τέχνης. Όταν συμπληρωνόταν η άσκηση των αθλητών, τότε μαζί με τους Ελλανοδίκες έπαιρναν την ιερή οδό για την Ολυμπία.Το πρόγραμμα για κάθε μέρα ήταν: Την πρώτη μέρα γινόταν πανηγυρική έναρξη με ιεροτελεστίες και ορκωμοσία στο Βουλευτήριο, μπροστά στο άγαλμα του Ορκίου Δία.
 Οι αθλητές ορκίζονταν πως ασκήθηκαν για δέκα μήνες και πως θα αγωνιστούν τίμια και οι Ελλανοδίκες πως θα είναι αδιάφθοροι και αμερόληπτοι. Από το 396 π.Χ. και μετά την πρώτη μέρα γινόταν αγώνας κηρύκων και σαλπιγκτών. Αυτή τη μέρα γίνονταν και αγώνες παίδων.
Τη δεύτερη μέρα τελούνταν ιπποδρομίες και αρματοδρομίες στον Ιππόδρομο και το πένταθλο. Νικητής των ιππικών αγώνων θεωρούνταν ο ιδιοκτήτης του άρματος ή του ίππου. Με τη δύση του ήλιου γίνονταν νεκρικές τελετές αφιερωμένες στον Πέλοπα, όπου δέσποζε η θυσία του μαύρου κριαριού.
Η τρίτη μέρα, η επόμενη της πανσέληνου, ήταν η σπουδαιότερη, αφιερωμένη στη λατρεία του Δία. Τότε γινόταν η μεγαλοπρεπής εκατόμβη των Ηλείων με πανηγυρική πομπή, που κατευθυνόταν στο μεγάλο βωμό του Δία. Αυτή τη μέρα διεξάγονταν όλα τα αγωνίσματα του δρόμου.
Την τέταρτη μέρα γίνονταν τα βαριά αγωνίσματα, η πάλη, η πυγμή, το παγκράτιο, η οπλιτοδρομία.
Την Πέμπτη μέρα ανακηρύσσονταν και στεφανώνονταν με τον κότινο οι Ολυμπιονίκες στον πρόναο του ναού του Δία, μπροστά στο άγαλμα του θεού. Στην αρχή οι κότινοι αναθέτονταν σε χάλκινο τρίποδα, αργότερα σε χρυσελεφάντινη τράπεζα, στο ναό της Ήρας. Μετά το στεφάνωμα των νικητών ακολουθούσε γεύμα με τους Ολυμπιονίκες στο Πρυτανείο και ολονύκτιες γιορτές και ευωχίες.
Η νίκη στους Ολυμπιακούς αγώνες ισοδυναμούσε με απόκτηση πανελλήνιας φήμης και δόξας.
Το πρόσωπο του Ολυμπιονίκη περιέβαλλαν μύθοι, θρύλοι, ανέκδοτα και παραδόσεις. Η ιδιαίτερη πατρίδα του γιόρταζε την υποδοχή του με μεγάλες τιμές. Ο νικητής των αγώνων έμπαινε στην πόλη με τέθριππο άρμα από μια μεριά του τείχους που κατεδάφιζαν για να δείξουν ότι με τέτοιους πολίτες τα τείχη είναι άχρηστα. Η πόλη τιμούσε τους Ολυμπιονίκες της με θρησκευτικά αξιώματα, δωρεάν σίτιση στο πρυτανείο, προεδρία στο θέατρο, στις γιορτές και στους αγώνες. Προς τιμήν τους συνέθεταν επίσης επινίκιους ύμνους και ανέθεταν ανδριάντες τους στην Ολυμπία.
Ο κατάλογος των Ολυμπιονικών συγκροτήθηκε το 400 π.Χ. ,από τον Ηλείο σοφιστή Ιππία, με συμβατική αρχή την Ολυμπιάδα του 776 π.Χ. Το έργο αυτό ανασκευάστηκε και συνεχίστηκε και αποτέλεσε από τον 3ο αι. π.Χ. τη βάση του χρονολογικού συστήματος των αρχαίων. Πρώτος Ολυμπιονίκης, στην Ολυμπιάδα του 776 π.Χ. ήταν ο Ηλείος Κόροιβος, αθλητής στο στάδιο. Τελευταίος, σύμφωνα με τις αρχαίες μαρτυρίες , ο Αρτάβασδος ο Αρμένιος, αθλητής στην πυγμή, στην Ολυμπιάδα του 385 μ.Χ. Οι Ολυμπιάδες που οργανώθηκαν από τους Πισάτες χαρακτηρίστηκαν από τους Ηλείους Ανολυμπιάδες.
Στην Ολυμπία γίνονταν κάθε πέντε χρόνια και τα Ηραία, από τους σπουδαιότερους γυναικείους αγώνες στην αρχαία Ελλάδα. Η παράδοση αποδίδει την ίδρυσή τους στην Ιπποδάμεια. Το μοναδικό αγώνισμα ήταν αγώνας δρόμου για παρθένες. Το μήκος του δρόμου ήταν ίσο με τα 5/6 του σταδίου.
πηγη: Αμαλία Κ. Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός
επιμέλεια_ ΑΝΘΡΩΠΟΣ & ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ-ΒΙΟΣ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ

«Όταν πια η φάλαγγά τους είχε συνταχθεί και είχε φτάσει στο οπτικό πεδίο των εχθρών, ο βασιλιάς θυσίαζε την αίγα και παράγγελνε σ’ όλους να στεφανωθούν, ενώ παράλληλα διάταζε τους αυλήτες να παίζουν το «καστόρειον μέλος». Την ίδια στιγμή έδινε το σύνθημα ν’ αρχίση ένας εμβατήριος παιάνας, κ’ έτσι ο στρατός έδινε όψη επιβλητική και φοβερή μαζί καθώς προχωρούσαν με ρυθμό που τον έδινε ο αυλός και δεν διασπούσαν την συνοχή της φάλαγγας μήτε ένιωθαν κανένα σπάσιμο στις ψυχές τους, αλλά βάδιζαν στον κίνδυνο πράοι και χαρούμενοι κάτω από τους ήχους της μελωδίας, γιατί δεν είναι φυσικό να τρυπώση υπερβολικός φόβος ή θυμός στην ψυχή ανθρώπων που έχουν τέτοια διάθεση, αλλά απεναντίας σταθερό φρόνημα,ελπίδα και θαρρετή πίστης, πως ο θεός τους συντροφεύει.
 
 
Ο βασιλιάς προχωρούσε έχοντας μαζί του τους νικητές του «στεφανίτη» αγώνα. Και λέγουν σχετικά πως κάποιος, που του έδιναν στην Ολυμπιάδα πολλά χρήματα και δεν τα δέχτηκε, αλλά νίκησε με πολύ κόπο τον αντίπαλό του, όταν του είπαν: «Και τώρα, Σπαρτιάτη, τι κέρδισες από τη νίκη;» απάντησε γελαστός: «Θα πολεμώ τους εχθρούς τοποθετημένος εμπρός από τον βασιλιά μου»
Πλούταρχος – “Βίος Λυκούργου